Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ένας πολύ γενναίος αμερικανός πεζοναύτης

Σήμερα το μεσημέρι είδα ένα φάκελλο στο Στέκι Μεταναστών.
Απευθυνόταν στο Σύνδεσμο Αντιρρησιών Συνείδησης, που φιλοξενείται στο ίδιο κτίριο.
Δεν θα έδινα άλλη σημασία αν δεν πρόσεχα το όνομα του παραλήπτη.
Μπράντλεϊ Μάνινγκ, βάση πεζοναυτών ΗΠΑ, Κουάντικο, Βιρτζίνια.
Ποιός είναι αυτός; Ο 23χρονος πεζοναυτάκος, που κατηγορείται ότι έδωσε στη Wikileaks τα βρώμικα του Πενταγώνου για τον πόλεμο στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Σημειωτέον, ότι ακόμα και η «στρατιωτική δικαιοσύνη» (λέμε τώρα!) των ΗΠΑ δεν έχει ακόμη καταφέρει να τονε στριμώξει και να αποδείξει ότι αυτός όντως τα έδωσε. Προς το παρόν βασίζεται στη μαρτυρία ενός ρουφιάνου, που είχε έτσι κι αλλιώς πάρε-δώσε με τη δικαιοσύνη.
Περισσότερα για αυτόν, εδώ.

Η επιστολή περιείχε μιαν απλή διακήρυξη αλληλεγγύης προς τους Τούρκους και Έλληνες αντιρρησίες συνείδησης. Κι όμως, ακόμη κι αυτή δεν μπόρεσε να φτάσει στον παγκοσμίως γνωστό αποδέκτη της, επειδή -λέει- ο παραλήπτης είναι άγνωστος.

Σημείωση: μετέβαλα το αρχικό κείμενο επειδή είχα περάσει τον Μάνινγκ για αποστολέα και όχι για παραλήπτη. Εμ, τόσα χρόνια που έχω να στείλω χειρόγραφη επιστολή...;

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Του έδειχναν το φεγγάρι κι αυτός κοίταγε το άσυλο.

Πολλά έχουν γραφτεί για την απεργία πείνας των μεταναστών στη Νομική.
Κάτω, βλέπετε έναν από τους συνήθεις χρήστες του υπό ανακατασκευή κτιρίου (το οποίο ΘΑ παραδοθεί το Μάρτιο). Εμένα δεν μου φάνηκε να ενοχλείται από την κατάληψη.)

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Μαγειρεύοντας για τους φίλους μας

Όπως, μάλλον, θα ξέρετε αύριο Τρίτη, 25 Ιανουαρίου, αρχίζουν μαζική απεργία πείνας περί τους 300 μετανάστες. Ήλθαν χαράματα Κυριακής από τα Χανιά. Οι φίλοι της συλλογικής κουζίνας «El Chef», του Στεκιού Μεταναστών στα Εξάρχεια, ανέλαβαν να τους ταΐσουν μέχρι τότε, δηλαδή Κυριακή και Δευτέρα. Φωτογραφίες από την προετοιμασία, το μαγέρεμα, τη συσκευασία και την αποστολή περίπου 1.200 μερίδων φαγητού. Στην επιχείρηση συμμετείχαν πάνω από 30 άτομα από δύο φύλα, τρείς χώρες, τέσσερις σεξουαλικές προτιμήσεις και καμία θρησκεία.

Το Ελ Ψυγείο.

Το Αλ Βανάκι χάλασε, γι' αυτό επιστρατεύσαμε το δεύτερο μεγαλύτερο παπί για ντελίβερι της Αθήνας. Εδώ με το γεύμα της Κυριακής.

Πολυεθνικό συνεργείο τυλίγει πίτες με γαλοπούλα.

Το δείπνο έτοιμο για συσκευασία.

Επαγγελματίας φορτηγατζής επιμελείται της τακτοποίησης για τη μεταφορά.

Αντιφασίστας μάγερας ετοιμάζει την μικρή κατσαρολίτσα για το μπλιγούρι.

Η μεσημεριανή σαλάτα.
Σερβίρισμα του μεσημεριανού.


Κοτοπουλάκι στη λαμαρίνα. Έντεκα λαμαρίνες και 55 κιλά κοτόπουλα.

«Τι θα γίνει μ' εκείνον τον καφέ....;»

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Σκουριές και μνήμες

Μούστειλε μια φίλη μ' την ως άνω ωραία φωτογραφία με τις σκουργιές.
Και είπα να τηνε συνοδέψω με κάνα-δυό ακόμα.


Τέλος, πέρασε κι από το Στέκι Μεταναστών ένας ανώνυμος Παγουράς γκραφιτάς και θυμήθηκε τον Αλέκο. Τι σημαίνει, όμως, FTLA;
Ήτανε το nickname του στο φόρουμ του ΠΑΣ Γιάννενα και σημαίνει, απλούστατα, Foniades Twn Lawn Amerikanoi.

Σχετικά εδώ κι εδώ.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Ο φίλος μου, ο Οδυσσέας

Με ένα γελοίο πολύχρωμο ζακετάκι.
Οδυσσέας 1 και 2.

«Φυσικά και είμαι υπέροχος...


... διώξε, τώρα τον σκύλο και πήγαινε φέρε μου έναν καφέ!»

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Χαράδρα του Βοϊδομάτη

Δεκέμβρης 2000
Η θέα ανατολικά προς το φαράγγι από το γεφύρι της Κλειδωνιάς.

Πλατάνια στο φαράγγι.

Το γεφύρι της Κλειδωνιάς.
Χτίστηκε το 1853.
Άλλες δύο φωτό εδώ.

Ρίζα πλάτανου, γυμνωμένη από τα νερά του ποταμού και ντυμένη με μούσκλια.


Όχι, δεν ήταν μαζί μας κι ο GAP.

Αριστοτεχνικό καλντερίμι στην Αρίστη.


Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Ιστορίες μοτοσικλέτας 1

Τέλη Οκτωβρίου 1986. Να μην είσαι καλά-καλά ούτε 25 χρονώ,
να έχεις πληρωθεί την πρώτη σου δουλειά και να φεύγεις για διευρυμένο τριήμερο
της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη. Τι άλλο θέλεις;
Βάζεις το κράνος στο σάκο, αφήνεις έξω τις νιτσεράδες και μπαίνεις στο τρένο.
Όλο και κάποια μοτοσικλέτα θα βρεις να κυκλοφοράς στη Θεσσαλονική.
Μόλις φτάνεις στην κατάληψη της λεωφόρου Νίκης, πέφτει το σύρμα για εκδρομή στο Περτούλι. «Φύγαμε!». Η δανεική μοτοσικλέτα γουργουράει σαν χοντρός γάτος, η διαδρομή είναι εξαίρετη. Αν είσαι, τυχερός, σκέφτεσαι, θα έλθει από την Αθήνα και το άτομο.
Αν όχι, δεν χάθηκε ο κόσμος, παρέα έχουμε.

Ανεβαίνοντας, στα Λειβάδια Περτουλίου σταματάμε για καφέ. Ένας καραγκιόζης με Μερτσεντέ και πέτσινο βαυαρικό κοντοβράκι κομπάζει για το νεκρό ζαρκάδι, που έχει δεμένο στο καπό του. Από κυνηγετική ρεζέρβα το χτύπησε το έρ'μο, σαν πρόβατο ήτανε.
Φεύγοντας, χαράζουμε από μία πλευρά της Μερτσεντέ ο καθένας.
Η BMW έχει πολύ σκληρά κλειδιά.

Φτάνοντας, αμολάμε τα σλίπινγκ μπαγκ στις κουκέτες του ξενώνα της Γεωπονικής (κάπου εδώ) και βγαίνουμε για βόλτες στο δάσος. Την αράζουμε στις λιακάδες, χαζεύουμε τη ζωή στο Περτούλι, κάνουμε επισκέψεις και περνάμε πέντε ωραίες ημέρες.

Την τελευταία μέρα, βρέχει ο Θεός με το Θεό. Οδηγάω όπως-όπως, καθώς το κράνος μου δεν έχει ζελατίνα, και όσες σταγόνες της βροχής δεν προλάβω να τις γλείψω, κατεβαίνουν ως τον λαιμό μου. Η συνεπιβάτης μου (χωρίς κράνος καν) ουρλιάζει από το κρύο. Στο φανάρι της Λάρισας για την Εθνική προς Θεσσαλονίκη, βρίσκουμε άλλα δύο παιδιά με ένα CB 250 RS (το κάτωθι εικονιζόμενο) που είχαμε γνωρίσει στον ξενώνα. Έχουν, από θαύμα, μαζί τους ένα στεγνό μάλλινο πουκάμισο, ό,τι πρέπει για να κρατηθώ στεγνός μέσα από το μουλιασμένο δερμάτινο μέχρι τη Θεσσαλονίκη.


Και η φωτογραφία που δεν τράβηξα: ένα βράδυ πηγαίνουμε κατά το Νεραϊδοχώρι. Καμία σχέση με το σημερινό χωριό με τους δρόμους και τα μαγαζιά του. Στο καφενείο έχει αράξει μια παρέα μηχανόβιων. Με τις μπότες τους, τα δερμάτινά τους, τα μούσια τους, τα ωραία τους. Πιάνουνε να χορεύουνε και τρίζουν τα σανίδια από τις πεταλωμένες μπότες.
Μια γριούλα, στην άκρη του πάγκου, δακρύζει και κάτι μουρμουράει. Στήνω αυτί και ακούω κάτι σαν «Άχ, σαν τον Άρ' κι τα παλικάργια τ'». Υποψιάζομαι πως είχε κάποιον γιό και τον έχασε από μηχανάκι, λουφάζω στην άκρη μου, πίνω το τσιπουράκι μου, βλέπω την ξυλόσομπα να μπουμπουνίζει και ακούω τη βροχή να πέφτει στον τσίγκο.
Μετά από χρόνια θυμάμαι το περιστατικό. Και επειδή έχω πλέον μάθει ότι το Περτούλι ήταν στρατηγείο του ΕΛΑΣ στην Αντίσταση, υποψιάζομαι, πλέον, ότι άλλον Άρη εννοούσε η γιαγιά. Θα 'θελα να έχω φωτογραφίσει τη γιαγιά με τους μηχανόβιους.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: Καλά τους θυμόμουν τους μάγκες με τις κόκκινες μπαντάνες ότι ήταν της ΛΕΜΟΤ. Εδώ βρήκα κάποιους που αναγνωρίσαν τους εαυτούς τους. Χεχε!

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Το σπίτι του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, σήμερα...


Βάλια Κάλντα


Μια καλή ψυχή μούδωσε ένα λινκ για να βλέπω τους φίλους μου.
Ξέρω, ξέρω: οι κάμερες είναι κακές κλπ. Ε, καλά, όχι όλες!




Φωτογραφίες από τα μέσα Σεπτέμβρη 2010.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

«Πρό της κατασροφής»

Για την Καλή Βρύση Γράμου τα λέμε συχνά.
Στον φιλόξενο ξενώνα της βρήκα αυτή την παλιά, επιχρωματισμένη φωτογραφία.
Με συγκίνησε εκείνο το «πρό της κατασροφής», που αναγράφεται στην κορνίζα της.


«Καταστροφή», βέβαια, οι καλοί Καληβρυσιώτες ενοούν τον Εμφύλιο, που τους ξεσπίτωσε, τους επιστράτευσε, τους σκότωσε συγγενείς τους και τους έστειλε (μερικούς) στην εξορία.


Προσπάθησα να βρώ την ίδια οπτική γωνία και μάλλον την πέτυχα, αν κρίνω από τις γωνίες των βουνών. Τα οποία, αντίθετα από τους ανθρώπους, μάλλον τηνε χάρηκαν την «κατασροφή» γιατί ξαναδασώθηκαν και πύκνωσαν, ενώ προπολεμικά ήταν παντού σταροχώραφα και βοσκοτόπια.


Και η συνήθης πανοραμική (κλικ του ενλάρτζ)

Μιάς και το ανέφερε ένας επισκέπτης δείτε εδώ μερικές τέλειες ιστορικές ενθέσεις από έναν μεγάλο ρώσο καλλιτέχνη.

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Τα δέντρα που πληγώναμε.

Τρεις φωτό από το 2008




Πέρυσι το καλοκαίρι στενοχωρήθηκα που είδα κομμένα τα δύο δέντρα στη Μόρφα πάνω απ' τη Βοβούσα. Επί δύο χρόνια μας έδιναν σκιά αν και δεν μας προστάτευαν από τον διαολεμένο βοριά.

Τώρα φαίνεται πως μετατράπηκαν σε πρόχειρο απάνεμο καταφύγιο για τσοπάνηδες, δασοπυροβέστες, περαστικούς και τεχνικούς συμβούλους.