Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Το ιστολόγιον πάσχει από κρίση αυτοπεποίθησης...

Μα είναι τόσο κακές οι φωτογραφίες μου;

Και εξηγούμαι: εδώ και δύο-τρείς μέρες (δείτε τα ακριβώς προηγούμενα ποστς) έχει εμφανιστεί ένας άγνωστος κύριος, ο οποίος ζητεί φωτογραφίες μου (όχι τη φάτσα μου, που να τις έχω τραβήξει εγώ, λέμε!) για να τις κάνει εξώφυλλα σε δίσκους που θα κυκλοφορήσει σύντομα! Παρέθετε, δε, και το μέιλ του. Τι να κάμω κι εγώ, εγκούγκλισα το μέιλ του και τι βρήκα; Ε; τι βρήκα; Αυτό!

Δείγματα της δουλειάς:

Τι με θύμισες τώρα...


Στο στρατό, σ΄ένα παρατηρητήριο όψεως, απ' όπου πέρασα, μας είχαν πει να προσέχουμε πολύ για τα τούρκικα βαπόρια, και δη το ωκεανογραφικό Piri Reis (παλαιότερα Hora) και ένα βοηθητικό, ονόματι Cubuklu. Δεν θυμάμαι γιατί αλλά έπρεπε νάχομε τα μάτια μας 14, λέει! Ε, όποτε βλέπαμε το έρ'μο το Cubuklu, κάτι το περίσσευμα ορμονών, που έτρεχε από τα παράθυρα του φυλακίου, κάτι η σωβινιστική προπαγάνδα, άρχιζε ο χαβαλές με το όνομα του δύστυχου πλοίου...
Δεν ξερω γιατί το θυμήθηκα χτες που ' δα το σκύλο να παίρνει την αυτοκρατορική του πόζα, με το παιχνίδι του στο στόμα και τα ποδάρια σταυρωμένα.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Τέσσερις μήνες μείνανε...

Τέσσερις μήνες μείνανε μέχρι τις διακοπές. Να χαζέψουμε ουρανούς, όπως αυτός επάνω στη Σλίμνιτσα του Γράμου. Ή να δούμε πινακίδες με ονόματα περίεργα, όπως αυτή κάτω, που σε προτρέπουν να ψάξεις κι άλλο τα βιβλία σου.

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Ο άνθρωπας που έβλεπε τα τρένα που περνούν...



Μία βόλτα στα προάστια...

... με έπεισε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στέγης.


... και ότι η μετάβαση από την παραδοσιακή κτηνοτροφία στη σύγχρονη τεχνολογία
συντελέσθηκε δραματικά μέσα σε μία μόλις γενιά.

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Μετά τη βροχή...

Σκέφτηκα ότι είχε έρθει η ώρα να πλύνω τα τζάμια.
Κράτησα λίγο την ανάσα μου και μου πέρασε. Ουφ!


Με αφορμή την επέτειο


Άνευ σχολίων.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Παλιές ντουλάπες.

Κάποτε ήσαν τα πιο σκοτεινά σημεία του σπιτιού. Εκεί έκρυβαν τα άχρηστα, εκεί κρύβονταν τα πιτσιρίκια. Τώρα που γκρεμίστηκε το σπίτι, οι πρώην ντουλάπες εκτίθενται με τρόπο που μου φαίνεται λίγο άσεμνος, σαν τα αχαμνά ενός γέρο-μεθύστακα.

Καλά είμαι, απλά τόχω ρίξει στη βαθειά σκέψη....

Πριν καμιά βδομάδα χάζευα κάτι ηλιόλουστες στέγες από ένα μπαλκόνι με θέα. Επάνω, ελληνικό κεραμίδι. Κάτω, γερμανικό κεραμίδι. Σαφείς οι διαφορές!

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

«Nomen est omen» έλεγαν οι Ρωμαίοι


Λύσσαξε ο Μαρκογιαννάκης να καταργήσει τις κουκούλες. Καλά, ας βγάλουν πρώτα τις μάσκες οι ΜΑΤατζήδες κι ας φορέσουν κάνα διακριτικό, που από το νόμο είναι υποχρεωμένοι να φοράνε και βλέπουμε! Αλλά αναλογιστήκατε ποτέ γιατί τον έπιασε τέτοια μανία με τις κουκούλες; Διότι την πρώτη φορά που ανέλαβε δημόσιο αξίωμα (επί δημοκρατίας εννοώ) τον απεκάλυψε ένας Ξεκουκουλωτάκης*! Όντως, λοιπόν, «το όνομα είναι οιωνός»



* Θυμηθείτε: 1, 2.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Σκέφτομαι...

... ότι οι αρχαιολόγοι του 3009 μ.Χ. θα ανακαλύψουν στα συντρίμμια του πολιτισμού μας τα ίχνη μιας περίεργης θρησκείας, οι πιστοί της οποίας ύψωναν μεταλλικά τοτέμ. Η θρησκεία αυτή, θα πούν οι αρχαιολόγοι, είχε διχαστεί σε δύο δόγματα: ένα που ύψωνε Τοτέμ σε σχήμα «Ταυ» κι ένα που ύψωνε Τοτέμ σε σχημα μεταλλικού δίσκου. Οι θεολογικές διαφορές των δύο δογμάτων ίσως είναι ασήμαντες αλλά αυτοί που λάτρευαν τους μεταλλικούς δίσκους πρέπει νάταν ηλιολάτρες, αφού οι στρογγυλοί δίσκοι τους κοίταζαν τον ουρανό, ενώ οι άλλοι με τα «Ταυ» πρέπει νάταν παγανιστές, καθώς τα δικά τους έδειχναν τα γύρω βουνά. Πάντως και τα δύο δόγματα είχαν καθιερώσει μια μέρα της εβδομάδας για αργία και λατρεία, την «Κεραιακή», ενώ πλήρωναν τακτικά ένα είδος εισφοράς ή θυσίας, τα «κεραιατιάτικα».

EDIT: κατόπιν εορτής, σκέφτηκα πως δεν αποκλείεται οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος να υποθέσουν ότι η κοινωνίας μας χλεύαζε όσους δεν συμμορφώνονταν στο πνεύμα της εποχής, αποκαλώντας τους «α-κέραιους χαρακτήρες»!

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Ένα Σάββατο στο πάρκο

Όπως θα ξέρουτε, οι κάτοικοι των Εξαρχείων αποφασίσαμε να πάρουμε την κατάσταση στα στιβαρά μας χέρια!

Οι διορθωτές αποκατέστησαν την ορθή γραφή της πινακίδας στο Πάρκο Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Οι ζωγράφοι έφκιαξαν ένα πανό να καλύπτει τις γιγαντοαφίσες.

Τα νεραϊδάκια κυκλοφορούσαν ελεύθερα και άφοβα.

Τα μικρά παρατηρούσαν τη φύση και μάθαιναν τα μυστήρια της ζωής.

Μέχρι να φκιαχτεί η τσουλήθρα, τα αλάνια αξιοποίησαν ένα σωρό χώμα, που είχε έρθει για τη δενδροφύτευση.

Λυσσάξαν, λέμε! Το βράδυ θα κοιμήθηκαν σαν πουλάκια.

Παραδίπλα έπαιζαν με τον πηλό. Κι όχι με τη λάσπη που έριξε ο κυρ-δήμαρχος.

Έρωτες μεγάλοι γεννήθηκαν πάνω σε ένα σωρό χώμα.

Ενώ άλλοι δούλευαν πυρετωδώς και υπερφιλότιμα!

Φυσικά ήρθαν και οι κουκουλοφόροι του Εξαρχείου.

Αλλά υπήρχε ηράκλεια περιφρούρηση κι έκατσαν ήσυχοι!

Κάποιοι ζητιάνευαν το φαΐ τους.

Κι άλλοι το έκλεβαν!


Μετά είχε παράσταση Καραγκιόζη.


Όχι αυτουνού που νομίσατε με τα μοδάτα γυαλιά, τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα και τη λαϊκίστικη υστερία. Κανονικό Καραγκιόζη, λέμε!

Τα πιτσίρια (και οι μεγάλοι, γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;) παρακολουθούσαν μαγεμένα.
Έξτρα πλεροφορίες και εδώ.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Ενθύμιον θερινής διαδρομής

«Τραλαριλαριλαρο...»

«Χοντρε, κατεβα να περασουμε!»

«Δεν κατεβαινετε ολοι καλυτερα, να μην βρει; Α, και πουσαι; Βγαλε κι εκεινη την κοτρωνα!»

«Μια στιγμη να σε φωτογραφισω!»

«Κι αλλη μια φωτογραφια!» «Χοντρε, ελα! Περασαμε!»

«Τραλαριλαριλαρο...»

Με νοικιασμένο αμάξι σε αυτήν ακριβώς εδώ τη φουρκέτα του χωματόδρομου απο Σλίμνιτσα προς Γράμουστα. Γάτα με πέταλα ο οδηγός!

«Το παιδί σ' και το σκ'λί σ'...

...όπως τα μάθεις!» λένε στο χωργιό μ΄!

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Ώπα! Φτάσαμε...

Καλά ειν' εδώ. Όχι και πρώτης κατηγορίας αλλά σάματις το πληρώσαμε; Ας κάτσομε εδώ κάνα χρόνο και μετά πάμ' απέναντι!

Στο μεταξύ, να σας τρατάρω κάτι τις;